transkraniyal dogru akim stimulasyonu

# Giriş Glokom, optik sinire zarar vererek **çevresel görme kaybına** neden olan bir göz hastalığıdır. Hasar oluştuğunda, geleneksel tedaviler (göz basıncını düşürmek gibi) kaybedilen görmeyi geri getiremez. Bu nedenle araştırmacılar, **non-invaziv beyin stimülasyonunun** kalan görmeyi iyileştirmeye yardımcı olup olamayacağını araştırmışlardır. İki yaygın yöntem, beynin aktivitesini modüle etmek için kafa derisine zayıf elektriksel veya manyetik darbeler uygulayan **transkraniyal doğru akım stimülasyonu (tDCS)** ve **transkraniyal manyetik stimülasyon (TMS)**'dir. Küçük çalışmalar, görsel işlemenin (kontrast duyarlılığı, görme alanı kusurları vb.) artırılıp artırılamayacağını görmek için glokom hastaları üzerinde bu teknikleri test etmiştir. Bu pilot ve kontrollü denemeleri, elektrotların veya bobinlerin nereye yerleştirildiğini, stimülasyon ayarlarını, ölçülen görme kazanımlarını ve bu kazanımların ne kadar sürdüğünü belirterek inceliyoruz. Ayrıca olası mekanizmaları (beyin plastisitesini artırmak veya nöral “gürültüyü” azaltmak gibi) ve iyi kontrollü plasebo (sham) çalışma tasarımlarının önemini (çünkü pratik veya plasebo etkileri iyileşmeyi taklit edebilir) tartışıyoruz. ## Beyin Stimülasyon Teknikleri **tDCS**, kafa derisine elektrotlar aracılığıyla uygulanan hafif, sabit bir elektrik akımı kullanır. Polariteye bağlı olarak, kortikal uyarılabilirliği artırabilir (anodal) veya azaltabilir (katodal). Tipik olarak, bir elektrot hedef beyin bölgesinin (genellikle **oksipital görsel korteks**) üzerine, diğer elektrot (referans) ise başka bir yere (örn. yanak veya alın) yerleştirilir. Tedavi seansları genellikle 1-2 mA'de 10-20 dakika sürer. **TMS**, alttaki kortekste elektrik akımları indüklemek için bir bobin aracılığıyla kısa manyetik darbeler kullanır. Her iki yöntem de birçok beyin bozukluğu için kullanılmıştır; görme için, görsel yollardaki plastisiteyi harekete geçirerek kalan görsel işlevi “güçlendirmeyi” amaçlarlar. ## Glokomda tDCS Glokom çalışmalarında araştırmacılar genellikle **görsel korteksi (oksipital lob)** hedeflemişlerdir. Yakın zamanda yapılan randomize bir deneme, hastaların 2 mA'de 20 dakika boyunca bir seans **anodal tDCS (a-tDCS)** almasını sağladı. Anot Oz'a (orta hat oksipital bölge), katot ise yanağa yerleştirildi. Bu tek seans, sahte stimülasyona kıyasla görsel alan tespit doğruluğunu (yüksek çözünürlüklü perimetride yaklaşık %3-5 kazanç) mütevazı bir şekilde iyileştirdi ([pmc.ncbi.nlm.nih.gov](https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC11421665/#:~:text=A%20single%20session%20of%20a,may%20not%20be%20clinically%20meaningful)). Multifokal görsel uyarılmış potansiyeller (mfVEP) de a-tDCS sonrası biraz daha yüksek sinyal-gürültü oranı ve daha hızlı yanıtlar gösterdi. Bu kazanımlar sahte stimülasyona göre istatistiksel olarak anlamlıydı, ancak büyüklükleri **çok küçüktü**, yaklaşık olarak test-tekrar test değişkenliği düzeyindeydi ([pmc.ncbi.nlm.nih.gov](https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC11421665/#:~:text=A%20single%2

Glokom için Beyin Stimülasyonu: tDCS, TMS ve Görsel Korteks Modülasyonu

Görüşünüzü kontrol etmeye hazır mısınız?